Dziewięć kobiet w historii literackiego Nobla
Przez 102 lata przyznawania Literackiej Nagrody Nobla uhonorowano nią ponad 100 pisarzy. Siedem razy nagrody nie przyznano, a cztery razy wyróżniono nią dwie osoby. Wśród laureatów jest zaledwie dziewięć kobiet.
Wśród laureatów literackiego Nobla najwięcej jest pisarzy i poetów z obszaru języka angielskiego – ponad 20. Wśród noblistów ustępują im liczebnością Skandynawowie – 14 oraz twórcy francuskojęzyczni – 12.
Kolejna grupa laureatów nagrody Nobla to Słowianie (11), w tym czwórka Polaków (Henryk Sienkiewicz – 1905 r., Władysław Reymont – 1924 r., Czesław Miłosz – 1980 r. i Wisława Szymborska – 1997 r.) oraz czwórka Rosjan, a także Josif Brodski, piszący zarówno po rosyjsku, jak i angielsku, który nagrodę otrzymał jako obywatel USA, a także Jugosłowianin (serbski pisarz Ivo Andrić) i Czech.
Dalej plasują się pisarze niemieckojęzyczni – Niemcy i dwóch obywateli Szwajcarii oraz zaliczany do literatury austriackiej Elias Canetti (razem 10). Tyle samo jest noblistów włoskich co hiszpańskich – po pięciu. Jeśli jednak doliczyć do tych ostatnich pięciu laureatów z Ameryki Łacińskiej, to hiszpańskojęzycznych noblistów będzie 10. Zeszłoroczny noblista Gao Xsingjian to jedyny Chińczyk w tym gronie.
Precyzyjne określanie liczby noblistów według obywatelstwa, narodowości i obszaru językowego jest nieco zwodnicze. Isaac Bashevis Singer to Żyd z Polski, piszący w USA w języku jidisz, znany na świecie w angielskich tłumaczeniach, a Elias Canetti to pisarz zaliczany do literatury austriackiej, z pochodzenia Żyd rumuński, obywatel brytyjski. Amerykanie zaliczają do „swoich” noblistów Brodskiego i Miłosza.
Niejako osobną kategorię stanowią pisarze tworzący na emigracji, są wśród nich i emigranci z własnej woli, i twórcy wydaleni z rodzinnego kraju, np. emigrantka z RPA Nadine Gordimer. Nagrodzony Noblem w 1969 r. Samuel Beckett, urodzony w Irlandii dramatopisarz i powieściopisarz, większość życia spędził w Paryżu, pisząc zazwyczaj po francusku i tłumacząc swoje własne dzieła na angielski.
Akademię Szwedzką, na wzór Akademii Francuskiej, założył król Gustaw III w 1786 roku. Liczy ona 18 członków. W skład Akademii wchodzą pisarze, poeci, filolodzy i językoznawcy. Jej statutowym zadaniem jest opracowywanie wielkiego słownika języka szwedzkiego, którego ukończenie planuje się dopiero na okolice 2020 roku. Akademicy organizują też konferencje, przyznają nagrody i stypendia, wydają monografie szwedzkich pisarzy.
W 1897 roku członkowie Akademii Szwedzkiej dowiedzieli się z testamentu Alfreda Nobla – zamożnego wynalazcy dynamitu – że mają stanowić jury międzynarodowej nagrody, przyznawanej co roku jakiemuś pisarzowi za „najwybitniejsze dzieło o tendencjach idealistycznych”. Członkowie Akademii, której zadaniem była troska o czystość języka szwedzkiego i popularyzowanie szwedzkiej literatury, nie czuli się powołani do oceniania literatury światowej. Pięć lat później – w 1901 roku – uznali jednak, że francuski poeta Rene Sully Proudhomme spełnia podane w testamencie Nobla kryteria i przyznali mu nagrodę.
Kandydatów do literackiego Nobla zgłaszają poprzedni laureaci, członkowie podobnych akademii w innych państwach, profesorowie literatury i historii literatury z uczelni akademickich, przewodniczący związków pisarzy, PEN-klubów z całego świata oraz sami członkowie Szwedzkiej Akademii.
Kandydatury można zgłaszać do końca stycznia. Jest ich zazwyczaj ok. 500, a po pierwszej selekcji zostaje 150-200 nazwisk. W marcu lista zawęża się do 10-20 nazwisk, aby przed wakacjami obejmować ich maksymalnie 5-8. We wrześniu dyskutuje się przeważnie już tylko nad dwiema kandydaturami. Głosowanie odbywa się następująco: sekretarz Akademii obchodzi stół ze srebrna tacą, a akademicy składają na niej karteczki z wybranym nazwiskiem. Obowiązuje absolutna większość głosów – jeżeli nie uda się za pierwszym razem, głosowanie odbywa się ponownie.
W historii nagrody tylko raz przyznano ją pośmiertnie – w 1931 r. uhonorowano nią Erika Axela Karfeldta, wybitnego poetę i członka Szwedzkiej Akademii, który przez 20 lat pełnił funkcję jej sekretarza. Choć dwukrotnie w ciągu jego życia akademicy głosowali na niego za każdym razem oponował, tłumacząc, że nie powinno się nagradzać samego siebie. W latach: 1914, 1918, 1935 i 1940-43 nagrody nie przyznawano.
Czterokrotnie literacką Nagrodę Nobla przyznano podwójnie. Otrzymali ją wspólnie w 1904 r. hiszpański dramatopisarz Jose Echegaray i francuski poeta Frederic Mistral, autor słownika współczesnego języka prowansalskiego. W 1917 r. dwoma noblistami zostali Duńczycy: Erik Pontoppidan i Karl Gjellerup. Kolejny raz dwoma laureatami byli w 1966 r. szwedzka poetka Nelly Sachs i prozaik z Izraela, tworzący w języku hebrajskim Joseph Samuel Agnon, który m.in. pisał powieści o polskich Żydach. Po raz czwarty podwójny Nobel został przyznany w 1974 r. Szwedom: pisarzowi Eyvindowi Johnsonowi i poecie Harry’emu Martinsonowi.
Tylko dwu pisarzy odmówiło przyjęcia nagrody – Jean Paul Sartre i Borys Pasternak.
Źródło: PAP Nauka w Polsce | www.naukawpolsce.pap.pl
Fot: freeimages.com
